ಡಿಯರ್,
ನೀನು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ನೀನು ಹೋದ ದಾರಿಯನ್ನೆ ಸುಮ್ಮನೆ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ 'ಇದೇನು ಅವಿವೇಕಿ ಹುಡುಗಿ ಗಂಟುಬಿದ್ದಳು ನನಗೆ' ಎಂದು ಬೈದುಕೊಂಡು ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿದೆ. ಯಾಕೋ ಲಾಲ್ ಬಾಗನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬರುವಾಗ ಅನಿರ್ವಚನೀಯ ಮೌನ ಕವಿದುಕೊಂಡಿತು. ತೆಕ್ಕೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡು ಹರಟುತ್ತಿದ್ದ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡೇ ಹೆಜೆ ಎತ್ತಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನ ಮೂಡು ಸರಿಯಾಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಬಹುಶಃ ಲಾಲ್ ಬಾಗಿನ ಎಲ್ಲ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ಹೋಲ್ ಸೇಲ್ ಆಗಿ ಮೀರಿಸುವಷ್ಟು ಹರಟಬಹುದಿತ್ತೇನೋ!
Alright, ನಿನ್ನ ಮುನಿಸು ಯಾವ ತರದ್ದೋ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಮನೆಗೆ ಹೋದವಳು ಕೋಣೆಯ ಕದವಿಕ್ಕಿ ಮುಳುಮುಳು ಅಳುತ್ತೀಯ. ಇಡೀ ದಿನದ ಅವಾಂತರಗಳಿಗೆ ನಾನು ಕಾರಣ ಅಂತ ವಾಚಾಮಗೋಚರವಾಗಿ ಬೈದುಕೊಂಡಿರುತ್ತೀಯ. ಉಗಿದು ಉಪ್ಪು ಹಾಕಿರುತ್ತೀಯ. ಅದೂ ಮಾಮೂಲೇ! ಯಾವತ್ತು ತಪ್ಪು ನಿನ್ನದಾಗಿತ್ತು ಹೇಳು?
ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅನ್ನಬಾರದ್ದು ನಾನೇನಂದಿದ್ದೆ? ಈ ಕ್ಷಣ್ದವರೆಗೂ ನನಗೆ ನಿಗೂಢವನ್ನು ಬೇಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. 'ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನೀನು ಇನ್ನೂ ಮುಂಚೆ ಬರಬೇಕಾಗಿತ್ತು' ಅನ್ನುವ ನನ್ನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲಕುವಂತದ್ದು ಏನಿತ್ತು? 'ಅದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಯಾವಳಿದ್ದಳು?' ಎಂದು ಕೆರಳಿ ಕೇಳುವ ಪ್ರಮೇಯವೇನಿತ್ತು?
ಕಾಮತ್ ಕೆಫೆಯಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ಹೀರಬೇಕಿದ್ದ ಕಾಫಿ ಮುಂಡಮೋಚಿಕೊಂಡಿತು. ತೀರದ ನಿರಾಸೆಯೊಂದು ಮನದ ತುಂಬ ಅನುರಣಿಸಿತು. ಮರುಕ್ಷಣವೇ ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ನಿನ್ನ ಅವಿವೇಕದ ಬಗೆಗೆ ಅನುಕಂಪ ಮೂಡಿತು.
ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳಲಾ? ನೀನು ಮುನಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಟುಹೋಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಇಡೀ ಲಾಲ್ ಬಾಗ್ ರೋಧಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
'ನಾಳೆ ಬರ್ತಾಳೆ' ಅಂತ ಅನುನಯದಿಂದ ಹೇಳಿಬಂದಿದ್ದೇನೆ.
ಬರ್ತೀಯ ತಾನೆ?
ಉಳಿದದ್ದು ಮೊಕ್ತಾ,
ವಾಸೀ.
